Γεννήθηκα και ενηλικιώθηκα στην Κωνσταντινούπολη. Στην ωραιότερη πόλη του κόσμου, για αυτό και πολλοί αναφέρονται σε αυτή απλά
με το όνομα της: Πόλη. Δεν χρειάζεται να πεις το όνομα της. Μόλις πεις Πόλη όλοι
καταλαβαίνουν τι εννοείς. Έχω την αίσθηση όμως, ότι η ομορφιά της πόλης οφειλόταν και στην πολυπολιτισμικότητα των λαών που ζούσαν εκεί. Μετά την αναγκαστική αποχώρηση των Ρωμιών και άλλων μειονοτήτων, η πόλη κάτι έχασε από τη λάμψη της.
Στο τελευταίο σπίτι αριστερά (τώρα είναι γκρίζο) μεγάλωσα,
μέναμε στο πρώτο μπαλκόνι (τη φωτο την βρήκα στο ίντερνετ).
Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ το 1955, από αυτό το μπαλκόνι με σβυστά φώτα, κυττάζαμε τον όχλο που έσπαγε και κατέστρεφε εκκλησίες, σπίτια, καταστήματα, κλπ.. Ευτυχώς δύο συγκάτοικες μας, οι Suat & Suzan ενημέρωσαν τον όχλο ότι εδώ δεν κατοικούν Χριστιανοί και γλυτώσαμε. Πολλά παρόμοια περιστατικά περιγράφονται και στην ταινία "Πολίτικη κουζίνα".
Τον όχλο που κατέστρεφε περιουσίες, ακολουθούσε ένας άλλος συρφετός ανθρώπων που έκλεβαν ότι έβρισκαν. Οι δύο αυτοί πληθυσμοί, δεν είχαν τους ίδιους σκοπούς και δημιουργούνταν μικροπροστριβές μεταξύ τους. Λέγεται ότι αυτοί που κατέστρεφαν, ανήκαν στο παρακράτος και είχαν οργανωθεί κυρίως από συγκεντρώσεις μέσα στα τζαμιά. Με την καθοδήγηση του τότε παρακράτους ίσως και από την Τουρκική Gladio:
http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Gladio
η οποία δείχνει να είχε ξεφύγει από τους σκοπούς των άλλων αντίστοιχων οργανώσεων και να ασχολείται με της θρησκευτικές μειονότητες.
Μετά το 55 ακολούθησαν οι απελάσεις Ρωμιών με Ελληνική υπηκοότητα. Οι απελαθέντες λέγεται ότι ήσαν γύρω στις 12.000 αλλά μαζί με τις οικογένειες τους έφυγαν περίπου 40.000. Στους απελαθέντες δεν επετράπει να πάρουν μαζί της περιουσίες τους. Οι αρχές τους επέτρεπαν να πάρουν μόνο 20 δολάρια και 20 κιλά οικοσκευή. Ουσιαστικά αναγκάσθηκαν να φύγουν
Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ το 1955, από αυτό το μπαλκόνι με σβυστά φώτα, κυττάζαμε τον όχλο που έσπαγε και κατέστρεφε εκκλησίες, σπίτια, καταστήματα, κλπ.. Ευτυχώς δύο συγκάτοικες μας, οι Suat & Suzan ενημέρωσαν τον όχλο ότι εδώ δεν κατοικούν Χριστιανοί και γλυτώσαμε. Πολλά παρόμοια περιστατικά περιγράφονται και στην ταινία "Πολίτικη κουζίνα".
Τον όχλο που κατέστρεφε περιουσίες, ακολουθούσε ένας άλλος συρφετός ανθρώπων που έκλεβαν ότι έβρισκαν. Οι δύο αυτοί πληθυσμοί, δεν είχαν τους ίδιους σκοπούς και δημιουργούνταν μικροπροστριβές μεταξύ τους. Λέγεται ότι αυτοί που κατέστρεφαν, ανήκαν στο παρακράτος και είχαν οργανωθεί κυρίως από συγκεντρώσεις μέσα στα τζαμιά. Με την καθοδήγηση του τότε παρακράτους ίσως και από την Τουρκική Gladio:
http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Gladio
η οποία δείχνει να είχε ξεφύγει από τους σκοπούς των άλλων αντίστοιχων οργανώσεων και να ασχολείται με της θρησκευτικές μειονότητες.
Μετά το 55 ακολούθησαν οι απελάσεις Ρωμιών με Ελληνική υπηκοότητα. Οι απελαθέντες λέγεται ότι ήσαν γύρω στις 12.000 αλλά μαζί με τις οικογένειες τους έφυγαν περίπου 40.000. Στους απελαθέντες δεν επετράπει να πάρουν μαζί της περιουσίες τους. Οι αρχές τους επέτρεπαν να πάρουν μόνο 20 δολάρια και 20 κιλά οικοσκευή. Ουσιαστικά αναγκάσθηκαν να φύγουν
Στην παρακάτω δ/νση φαίνεται η εκκλησία των Αγίων
Κωνσταντίνου και Ελένης, στης οποίας την κοινότητα ανήκαμε. Στον αυλόγυρο της βρίσκεται το ομώνυμο δημοτικό που
πήγα:
https://www.google.com/maps/place/41%C2%B002%2717.1%22N+28%C2%B058%2737.1%22E/@41.038097,28.976966,322m/data=!3m1!1e3!4m2!3m1!1s0x0:0x0?hl=el-GR
Η παραπάνω φωτογραφία είναι του 1987, στη μέση η κα Καίτη και δεξιά η κα Ανδρονίκη δασκάλες μου και οι δύο στο δημοτικό τη δεκαετία του 60. Ο Θεός ας αναπαύει τις ψυχές τους.
Από την εφηβεία μου περίπου ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τα
ηλεκτρονικά και με την ακρόαση ραδιοφωνικών εκπομπών.
Θυμάμαι, στο σπίτι είχαμε δύο λαμπάτα ραδιόφωνα. Το πρώτο ένα PYE
Cambridge - δεν θυμάμαι τον τύπο μπορεί να ήταν το: http://www.radiomuseum.org/r/pye_cambridge_international_m.html
αλλά η σελίδα δεν περιέχει φωτογραφία.
Κατασκευαστικά έμοιαζε πολύ με τα παρακάτω δύο:
http://www.radio-workshop.co.uk/service/pye-p75.pdf
http://www.radio-workshop.co.uk/service/pye-p75a.pdf
αλλά η σελίδα δεν περιέχει φωτογραφία.
Κατασκευαστικά έμοιαζε πολύ με τα παρακάτω δύο:
http://www.radio-workshop.co.uk/service/pye-p75.pdf
http://www.radio-workshop.co.uk/service/pye-p75a.pdf
αλλά θυμάμαι περιείχε
και τη λυχνία "μάτι" EM 34 που χρησίμευε για συντονισμό.
Το δεύτερο ένα Pilot Navigator:
http://www.radiomuseum.org/r/pilot_navigator_2.html
Ανήκε στη γιαγιά μου που το έφερε μαζί της όταν ήρθε να μείνουμε μαζί μετά από κάποια ηλικία. Το Pilot διέθετε 5 κλίμακες συχνοτήτων (μακρά, μεσαία και 3 βραχέα). Είχε 7 λυχνίες με εξόδου την 6AQ5 (EL90) που έδινε περίπου 4Watt. Για συντονισμό (πράσινο μάτι) χρησιμοποιούσε την όχι πολύ γνωστή Y61.
Για να ακούμε κυρίως Ελληνικούς σταθμούς στα μεσαία αλλά και διάφορους άλλους στα βραχέα, πειραματιζόμασταν με διάφορες συρμάτινες κεραίες προκειμένου να έχουμε καλύτερη λήψη. Το μήκος, το ύψος και η κατεύθυνση της κεραίας είχαν το μερίδιο τους στην απολαβή. Επιπλέον κατασκευές, όπως φίλτρα, συντονιστές κεραίας, προενισχυτές κλπ. βοηθούσαν στη λήψη. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, έγινα ακροατής βραχέων - SWL
Για να ακούμε κυρίως Ελληνικούς σταθμούς στα μεσαία αλλά και διάφορους άλλους στα βραχέα, πειραματιζόμασταν με διάφορες συρμάτινες κεραίες προκειμένου να έχουμε καλύτερη λήψη. Το μήκος, το ύψος και η κατεύθυνση της κεραίας είχαν το μερίδιο τους στην απολαβή. Επιπλέον κατασκευές, όπως φίλτρα, συντονιστές κεραίας, προενισχυτές κλπ. βοηθούσαν στη λήψη. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, έγινα ακροατής βραχέων - SWL
Η πρώτη κάρτα ακροατού που απέκτησα.
Ταυτόχρονα συμπάθησα και έγινα θαυμαστής
των καλών δεκτών της εποχής, με τον ωραίο "λαμπάτο" ήχο. Θυμίζω κυκλοφορούσαν ήδη ραδιόφωνα με ημιαγωγούς (transistor).
Η χροιά του
λαμπάτου ήχου από τότε με ακολουθεί συνεχώς και οι προτιμήσεις μου στα Hi-Fi
είναι ως προς αυτά τα μηχανήματα ή σε αντίστοιχα με παρόμοια χροιά ήχου
(ναι, υπάρχουν σύγχρονα μηχανήματα με ημιαγωγούς, που πλησιάζουν κατά πολύ στον
ήχο της λυχνίας πχ. http://www.tnt-audio.com/ampli/norma-ipa60r_e.html.
Έχουν ειπωθεί και γραφτεί χιλιάδες άρθρα για τον λαμπάτο ήχο, άλλα φανατικά υπέρ, άλλα όχι κλπ. Η διαφορά αυτού του ήχου παραμένει μυστήριο. Ίσως να οφείλεται στην συνολική αντίσταση που παρουσιάζει το κύκλωμα των συσκευών με λυχνίες σε σύγκριση με την αντίσταση των αντίστοιχων κυκλωμάτων με ημιαγωγούς.
Έχουν ειπωθεί και γραφτεί χιλιάδες άρθρα για τον λαμπάτο ήχο, άλλα φανατικά υπέρ, άλλα όχι κλπ. Η διαφορά αυτού του ήχου παραμένει μυστήριο. Ίσως να οφείλεται στην συνολική αντίσταση που παρουσιάζει το κύκλωμα των συσκευών με λυχνίες σε σύγκριση με την αντίσταση των αντίστοιχων κυκλωμάτων με ημιαγωγούς.
Αργότερα, με τη χρήση κατάλληλων κεραιών, προενισχυτών και
ρότορα, λαμβάναμε τηλεοπτικό σήμα από
την Ελλάδα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Από κάποιο σταθμό εκπομπής κοντά στην
Αλεξανδρούπολη, αν θυμάμαι καλά.
Όλες αυτές οι ασχολίες, έστρεψαν το ενδιαφέρον μου στα
ηλεκτρονικά και στις ραδιοεπικοινωνίες. Ασχολήθηκα θεωρητικά μόνο με τον
ραδιοερασιτεχνισμό επειδή, δεν είχα άλλη δυνατότητα τότε.
Τις πρώτες γνώσεις
ηλεκτρονικών, της απέκτησα από ένα εισαγωγικό βιβλίο, που δανείστηκα από συμμαθητή μου.
Η πρώτη κατασκευή αν θυμάμαι καλά αφορούσε έναν κρυσταλλικό δέκτη, με τη δίοδο OA79. Για κρυσταλλικούς δέκτες:
http://www.midnightscience.com/
Μετά ακολούθησαν κάποιοι απλοί δέκτες με τρανζίστορ (AF116, AC121, AC128 κλπ), τροφοδοτικά κ.α.
Ακολούθως διάβασα αρκετά σχετικά βιβλία και παρακολούθησα μαθήματα ραδιοτεχνίας δι’ αλληλογραφίας στην Κλίμενς. Ταυτόχρονα παρακολούθησα μαθήματα ηλεκτρονικών δι' αλληλογραφίας από το Τουρκικό υπουργείο παιδείας.
Τα καλοκαίρια εργαζόμουν part-time στο εργαστήριο επισκευής ραδιοφώνων & τηλεοράσεων του Ιορδάνη Γιαμάνογλου στο Πέραν.
Η πρώτη κατασκευή αν θυμάμαι καλά αφορούσε έναν κρυσταλλικό δέκτη, με τη δίοδο OA79. Για κρυσταλλικούς δέκτες:
http://www.midnightscience.com/
Μετά ακολούθησαν κάποιοι απλοί δέκτες με τρανζίστορ (AF116, AC121, AC128 κλπ), τροφοδοτικά κ.α.
Ακολούθως διάβασα αρκετά σχετικά βιβλία και παρακολούθησα μαθήματα ραδιοτεχνίας δι’ αλληλογραφίας στην Κλίμενς. Ταυτόχρονα παρακολούθησα μαθήματα ηλεκτρονικών δι' αλληλογραφίας από το Τουρκικό υπουργείο παιδείας.
Τα καλοκαίρια εργαζόμουν part-time στο εργαστήριο επισκευής ραδιοφώνων & τηλεοράσεων του Ιορδάνη Γιαμάνογλου στο Πέραν.
Στα τέλη του 1974 λόγω των πιέσεων που υφιστάμεθα, εξαναγκάσθηκα να έρθω στην Ελλάδα, εγκαταλείποντας την Πόλη που γεννήθηκα. Το ίδιο συνέβη και στη συντριπτική πλειονότητα των Ρωμιών, με αποτέλεσμα σήμερα ο πληθυσμός τους να ανέρχεται σε περίπου 2.000.
Όταν έφθασα στην Αθήνα, αντίκρυσα για πρώτη φορά Ευρωπαική πόλη. Η ειρωνία της τύχης είναι, ότι όταν ταξίδεψα για πρώτη φορά στην Πόλη πριν 2 περίπου χρόνια. Η Πόλη αυτή τη φορά φάνταζε Ευρωπαική σε σύγκριση με την Αθήνα.
Αφού λοιπόν εγκατασταθήκαμε εδώ. Έπρεπε να ασχοληθώ με τον επιούσιο και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Ευτυχώς λίγο μετά προσλήφθηκα στα Τσιμέντα Χαλκίδος από τον τότε πρόεδρο τους τον αείμνηστο Μάρκο Κιοσέογλου. Ο Θεός ας έχει ελαφρύ το χώμα του, τη χάρη που μου έκανε δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Τα Τσιμέντα Χαλκίδος το 1996 αγοράσθηκαν από Ιταλούς επενδυτές. Το 2001 συγχωνεύθηκαν με την ΑΓΕΤ Ηρακλής που ανήκε στην Αγγλική Blue Circle η οποία λίγο αργότερα αγοράσθηκε από την μεγάλη πολυεθνική Lafarge.
Διδάχθηκα πολλά κατά την εργασία μου σε αυτές τις μεγάλες εταιρίες. Ουσιαστικά επρόκειτο για ομίλους εταιριών που διέθεταν έμπειρα στελέχη, είχαν ξένες διοικήσεις κλπ.
Στα τέλη του 2010 αποχώρησα από τον όμιλο του Ηρακλή. Το δε ΙΚΑ στο οποίο κατέθεσα τα απαραίτητα δικαιολογητικά με χαρακτήρισε ως συνταξιούχο γήρατος.
'Ολα αυτά τα χρόνια ασχολήθηκα με άλλα χόμπι (φωτογραφία, ορειβασία κλπ). Γύρω στο 1996-97, σε ένα περίπτερο της οδού Φειδιππίδου πήρε το μάτι μου το περιοδικό "Ραδιοτηλεπικοινωνίες". Μου θύμισε το περιοδικό TRAC που διάβαζα ανελλιπώς στο παρελθόν και εκδίδονταν από τον Σύνδεσμο Ραδιοερασιτεχνών Τουρκίας (http://www.trac.org.tr). Το TRAC ήταν ένα σοβαρό ραδιοερασιτεχνικό περιοδικό, με πλούσια ύλη με κατασκευές, θεωρία κλπ. η ποιότητα αυτού του περιοδικού ήταν πολύ υψηλή και θα μπορούσε ακόμη και σήμερα να σταθεί επάξια στο χώρο.
Ξαναθυμήθηκα λοιπόν τα παλιά ενδιαφέροντα μου και πρώτη φορά συνάντησα ραδιοερασιτέχνες, στο hamfest που γινόταν τότε στην είσοδο του δήμου Παπάγου. Περιττό να περιγράψω πόσο τους ζήλεψα!
Όταν έφθασα στην Αθήνα, αντίκρυσα για πρώτη φορά Ευρωπαική πόλη. Η ειρωνία της τύχης είναι, ότι όταν ταξίδεψα για πρώτη φορά στην Πόλη πριν 2 περίπου χρόνια. Η Πόλη αυτή τη φορά φάνταζε Ευρωπαική σε σύγκριση με την Αθήνα.
Αφού λοιπόν εγκατασταθήκαμε εδώ. Έπρεπε να ασχοληθώ με τον επιούσιο και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Ευτυχώς λίγο μετά προσλήφθηκα στα Τσιμέντα Χαλκίδος από τον τότε πρόεδρο τους τον αείμνηστο Μάρκο Κιοσέογλου. Ο Θεός ας έχει ελαφρύ το χώμα του, τη χάρη που μου έκανε δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Τα Τσιμέντα Χαλκίδος το 1996 αγοράσθηκαν από Ιταλούς επενδυτές. Το 2001 συγχωνεύθηκαν με την ΑΓΕΤ Ηρακλής που ανήκε στην Αγγλική Blue Circle η οποία λίγο αργότερα αγοράσθηκε από την μεγάλη πολυεθνική Lafarge.
Διδάχθηκα πολλά κατά την εργασία μου σε αυτές τις μεγάλες εταιρίες. Ουσιαστικά επρόκειτο για ομίλους εταιριών που διέθεταν έμπειρα στελέχη, είχαν ξένες διοικήσεις κλπ.
Στα τέλη του 2010 αποχώρησα από τον όμιλο του Ηρακλή. Το δε ΙΚΑ στο οποίο κατέθεσα τα απαραίτητα δικαιολογητικά με χαρακτήρισε ως συνταξιούχο γήρατος.
'Ολα αυτά τα χρόνια ασχολήθηκα με άλλα χόμπι (φωτογραφία, ορειβασία κλπ). Γύρω στο 1996-97, σε ένα περίπτερο της οδού Φειδιππίδου πήρε το μάτι μου το περιοδικό "Ραδιοτηλεπικοινωνίες". Μου θύμισε το περιοδικό TRAC που διάβαζα ανελλιπώς στο παρελθόν και εκδίδονταν από τον Σύνδεσμο Ραδιοερασιτεχνών Τουρκίας (http://www.trac.org.tr). Το TRAC ήταν ένα σοβαρό ραδιοερασιτεχνικό περιοδικό, με πλούσια ύλη με κατασκευές, θεωρία κλπ. η ποιότητα αυτού του περιοδικού ήταν πολύ υψηλή και θα μπορούσε ακόμη και σήμερα να σταθεί επάξια στο χώρο.
Ξαναθυμήθηκα λοιπόν τα παλιά ενδιαφέροντα μου και πρώτη φορά συνάντησα ραδιοερασιτέχνες, στο hamfest που γινόταν τότε στην είσοδο του δήμου Παπάγου. Περιττό να περιγράψω πόσο τους ζήλεψα!
Ταυτόχρονα ενημερώθηκα για την ιστορία του Ελληνικού
ραδιοερασιτεχνισμού, διαβάζοντας το βιβλίο «Από την αναμονή στην αναγνώριση»,
του συναδέλφου ραδιοερασιτέχνη Κώστα Παναγόπουλου (SV1AIA), για την ιστορία του
Ελληνικού ραδιοερασιτεχνισμού, μέσα από τις περιγραφές διαφόρων συναδέλφων. Το
βιβλίο αυτό είναι το μοναδικό που έχει γραφεί για την ιστορία του χόμπι στην
χώρα μας. Εναλλακτικά μπορείτε να δείτε και της απόψεις (αμφιλεγόμενες για
κάποιους) του Norman Joly:
Όπως έμαθα αργότερα, η νομοθεσία σχετικά με τον
ραδιοερασιτεχνισμό βασίζονταν μοναχά σε κάποιες υπουργικές αποφάσεις. Οι οποίες είχαν
εκδοθεί έπειτα από μεγάλους και πολύχρονους αγώνες που έδωσαν κάποια από τα
ιδρυτικά μέλη της Ε.Ε.Ρ. αλλά και άλλοι.
Η σοβαρότερη αλλαγή στον σχετικό νόμο, έγινε το 2002-3 επί υπουργίας
του κ. Μαντέλη Τ., ο οποίος ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα, πράγμα πρωτόγνωρο για
ημεδαπό υπουργό Μεταφορών. Βεβαίως το λαμπρό παράδειγμα του, δεν ακολουθήθηκε
από τους διαδόχους του οπότε, κάποιες σοβαρές λεπτομέρειες που δεν πρόλαβαν να
νομοθετηθούν, καθώς και κάποιες
υποσχέσεις του προς τους συναδέλφους που μας εκπροσωπούσαν,
παραπέμφθηκαν στις καλένδες παρότι δεν είχε αλλάξει το κυβερνών κόμμα. Αλλά και
όταν άλλαξε συνεχίστηκε το ίδιο βιολί.
Με την έναρξη ισχύος λοιπόν του νέου νόμου, συμμετείχα στις
πρώτες εξετάσεις που έγιναν (05/2003) και έλαβα άδεια κατηγορίας 2 - SW. Κατόπιν
διδάχθηκα τα σήματα μορς με τη βοήθεια του συναδέλφου SV1FJP στα εντευκτήρια του ΣΡΕ (www.grc.gr) και έτσι
η άδεια μου, ένα χρόνο μετά αναβαθμίστηκε σε κατηγορίας 1- SV.
Σήμερα επιτέλους η νομοθεσία άλλαξε και στη χώρα μας (βλ. ΦΕΚ 1969/2-9-11) και εκσυγχρονίσθηκε με αυτήν των άλλων χωρών (σε αυτό βοήθησα όσο μπορούσα). Συνεπώς, δεν χρειάζεται οι ραδιοερασιτέχνες να ταλαιπωρούνται εξεταζόμενοι στα σήματα μορς πλέον. Μπορούν να τα χρησιμοποιούν στις επικοινωνίες τους, χωρίς το άγχος των εξετάσεων.
Σήμερα επιτέλους η νομοθεσία άλλαξε και στη χώρα μας (βλ. ΦΕΚ 1969/2-9-11) και εκσυγχρονίσθηκε με αυτήν των άλλων χωρών (σε αυτό βοήθησα όσο μπορούσα). Συνεπώς, δεν χρειάζεται οι ραδιοερασιτέχνες να ταλαιπωρούνται εξεταζόμενοι στα σήματα μορς πλέον. Μπορούν να τα χρησιμοποιούν στις επικοινωνίες τους, χωρίς το άγχος των εξετάσεων.
Ευχαριστώ όσους φίλους και συναδέλφους, με βοήθησαν να κάνω
τα πρώτα βήματα στο χόμπι. Καθώς και όσους με βοηθούν στα επόμενα βήματα. Συν
Θεώ ελπίζω να προχωρήσω παρακάτω.
Από τότε έχει κυλήσει αρκετό νερό κάτω από το αυλάκι...
73
